Tour volgende groep en eerste 2 eilanden.

Vrijdag 22 november ben ik met de nieuwe groep om 08.00 uur vertrokken uit het hotel. We zijn een City tour gaan doen door Suva, de hoofdstad van het eiland. We hebben ook een fotostop gehad bij het huis van de president. Dit is net zoals in Londen: een wachter die voor de poort staat en niet mag lachen. Daar probeerden we dus verandering in te brengen. We zijn met hem op de foto gegaan, maar hij was helaas goed in zijn werk. We zijn langs verschillende gebouwen gekomen zoals het parlement, de gevangenis, de universiteit en het graf van de laatste kannibaal van het eiland. Na Suva zijn we weer verder gereden naar een andere stad waar we spullen konden kopen om aan de school te geven die we gingen bezoeken. Toen we daar aankwamen, stonden de kinderen al op ons te wachten. Eerst werden een paar welkomstliedjes voor ons gezongen en daarna pakten 2 kinderen je handen en gingen ze ons een rondleiding door de school geven (zelfs tot op de wc’s!). Ze vonden het geweldig als je foto’s van ze maakte, dus ik had daarna alleen al 100 foto’s van een paar kinderen die gek doen. We kregen ook allemaal een bloem in onze haren. We hebben even met ze kunnen spelen en daarna was het weer tijd om afscheid te nemen. Wij moesten allemaal naast elkaar op stoelen gaan zitten en de leerlingen gingen voor ons dansen en zingen als afscheid. Heel leuk om te zien. Het is hier precies hetzelfde als wanneer je naar de Dominicaanse Republiek gaat en daar een school gaat bezoeken. Dus de mensen die dat gedaan hebben, die weten ook hoe het hier is. Alles arm, ze hebben een paar stoelen maar bijna geen tafels. Na de school zijn we naar een dorpje gegaan voor een traditionele Kava ceremonie. We moesten een shirt aan om de schouders te bedekken en een sarong dragen. Sam werd bij ons aangewezen als de leider van de groep. Hij moest als eerste naar binnen en naast de oude leider gaan zitten. Daarna moesten wij allemaal om de beurt in Fiji vragen of we naar binnen mochten komen. Als ze toestemming hebben gegeven mag je doorlopen. Schoenen moest je bij de ingang laten staan. Wij moesten aan de zijkant gaan zitten. Vooraan zaten dan Sam en de leider, de rest van de groep aan de zijkanten en aan de andere kant zaten 3 jongens met rokken aan en schmink op hun gezicht, dat zijn de jonge leiders. Zij verzorgden de ceremonie. We moesten allemaal om de beurt drinken. Na de ceremonie kregen we een uitgebreide traditionele Fiji maaltijd. We moesten op de grond gaan zitten en weer alles lekker met de handen gaan eten. Het waren allemaal aparte dingen, het ene lekkerder dan het andere, leuk om eens geproefd te hebben. Na het eten konden we ons omkleden om naar het Billie Billie raften te gaan. Dat deden we met dezelfde jongens met wie we net de kava hadden gedronken en voor wie we ons lichaam hadden moeten bedekken. Nu liepen we daar fijn rond in onze bikini’s. We dachten dat het echt raften zou zijn, maar Billie Billie rafting is dus heel wat anders. Je gaat op een platform gemaakt van bamboestokken zitten en een jongen staat met een lange stok te peddelen. Ik zat samen met Kay (onze gids) op het vlot en de jongen voor het peddelen. Totdat hij in het water viel en verder ging zwemmen. Toen ging Kay maar verder met peddelen en ik kon lekker relaxen. Het was helaas maar een klein stukje. Bij het einde aangekomen zijn we nog met onze groep en de jongens in de rivier gaan zwemmen en zijn we nog spelletjes gaan spelen, zoals kat en muis. Helaas moesten we na het raften ter afsluiting weer kava drinken, pfff. Hierna hebben we het dorpje weer achter ons gelaten en hadden we een busreis van 2 uur naar ons hotel Tano Raki Raki Resort. We hadden hier 2 3-persoons kamers naast elkaar waarvan we de tussendeur konden openmaken, dus we sliepen gezellig met z’n allen samen. Hier aangekomen zijn we eerst nog gaan zwemmen en daarna gaan avondeten. Na het eten waren er nog lokale toeristen die weer de hele avond kava gingen drinken, maar ik had er mooi genoeg van. Alleen Sam heeft nog gezellig de hele avond met ze meegedaan.

Zaterdag hoefden we pas om 9.00 uur te ontbijten. Na het ontbijt moesten we 2.5 uur rijden naar het hotel waar we onze lunch gingen eten. Het was traditionele curry, ik heb alleen fijn de wrap gegeten en de droge rijst, want van de kip heb ik 1 hap gehad, maar ik kreeg mijn mond maar niet gekoeld, ik kon bijna vuurspuwen,  zo heet was dat. We zijn nog naar een stadje geweest waar we een half uur de tijd hadden om te winkelen en daarna zijn we doorgereden naar Lautoka. Hier zijn we naar de modder en hotpools gegaan. Eerst moesten we ons lekker insmeren met modder, wat natuurlijk eindigt in een moddergevecht. Daarna gingen we in een heel vies meertje ons afspoelen. De kikkers zaten op de rand al op ons te wachten en allemaal struiken op de grond, ieuw! Echt iets voor mij. Ik moet weten wat onder me gebeurt in het water en wat daar allemaal rondzwemt. Na een tijdje, mochten we van Kay eruit komen als we schoon waren en mochten we naar de hotpool. Dat was zoooo veel beter. Het was echt heet water. Alsof je in een heet bad stapt, alleen buiten. Hierna zijn we naar Smugglers Cove Resort gereden, het hostel waar we gingen slapen. Helaas was voor de anderen deze rondreis weer afgelopen en moesten we afscheid nemen van Kay en buschauffeur mister A.. We waren allemaal kapot van de toch vermoeiende dag van het vele reizen. ’s Avonds hebben wij nog met onze groep samen gegeten voor de laatste keer. Helaas kwam het gerecht voor iedereen om de beurt om de 20 min. Ik had heel simpel bruschetta, maar heb daar 1.5 uur op moeten wachten. Het was een gezellige avond. Kay kwam nog even langs om nog eens gedag te zeggen en als we wilden konden we nog met hem en andere locals kava gaan drinken bij een ander resort op het strand, maar dit was echt te veel van het goede en de meesten zijn meteen naar bed gegaan. Ik had een kamer met 36 personen.

Zondag moest ik alweer heel vroeg opstaan. Om 06.30 uur ging ik naar het ontbijt en hoorde ik opeens iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en daar zat Kevin (de enige jongen van mijn eerste groep). Hij had blijkbaar gisteravond al te horen gekregen van Kay dat ik ook hier sliep, maar hij had me niet kunnen vinden. Ik heb samen met hem en Michael gegeten en we moesten ook alle 3 dezelfde bus halen van 07.15 uur. Heel leuk om Kevin weer tegen te komen en de verhalen van de andere groep te horen. We hadden een half uur de tijd om even bij te kletsen totdat we bij de haven aankwamen. Na het inchecken, bleek ook dat we op dezelfde boot zaten. Michael ging ook naar Mantaray Island waar ik ook heen ging, dus wij zouden samen verder reizen. Kevin moest 5 uur op de boot om naar het laatste eiland te gaan, wij moesten 3 uur met de boot varen. Na een uur kwamen Alena (Duitsland) en Francesca (Duitsland) de boot opgelopen (ook van mijn eerste groep). Ze kwamen van een ander eiland en gingen ook naar Mantaray. Om naar het eiland te gaan, moet je van de grote boot met alle bagage op een heel klein speedbootje overstappen dat je naar het eiland brengt. Toen we aankwamen stond al een ontvangstcomité voor ons te zingen. In het water zaten Sophie en Judith (ook groep 1) te zwaaien. Haha, zonder dat we het van elkaar wisten, zijn we uiteindelijk bijna allemaal weer samen gekomen. Cassey en Rachael zouden de volgende dag ook aankomen. Na het inchecken hoorden we trommelgeroffel en dat betekent dat we moeten gaan eten. Met de lunch kon je uit een aantal dingen kiezen. Omdat ik de afgelopen weken steeds maar 2 keer per dag heb gegeten (om geld te besparen en omdat je hier toch geen honger hebt met de hitte) kreeg ik bijna niets op. Na het eten ben ik naar de kamer gegaan (deze keer met 34 personen). Ik heb even wat foto’s op de computer gezet en ben daarna per ongeluk in slaap gevallen, ik zou eigenlijk met Michael naar het strand gaan. Na een dikke 2 uur slapen in een stapelbed met klamboe schrok ik wakker en zag ik dat het al 17.00 uur was. Ik ben nog naar het strand gegaan naar de bar (waar alles te doen is) en daarna was het tijd voor het avondeten. Dit was deze keer in buffetvorm, dus was wel lekker.

Maandag moesten we alweer om 8.00 uur aan het ontbijt zitten. Pff denk je dat je relaxed op vakantie bent op een prachtig eiland, kan je nog elke morgen vroeg opstaan. Na het ontbijt ben ik heel lang bezig geweest op het strand met foto’s uploaden. Daarna kon je van kokosnoten armbanden gaan maken. Dat was heel veel werk en alleen maar schuren, helaas kan ik dat toch niet meenemen in het vliegtuig, dus ik heb gekeken hoe anderen dat hebben gedaan. In de middag moesten we weer gaan lunchen. Op de eilanden betaal je een eetpakket, dus je betaalt voor alle maaltijden, ook al maak je er geen gebruik van. Verder heb ik lekker gerelaxt vandaag. ’s Avonds was er na het eten een heel programma. We begonnen met een krabrace, deze keer zonder geld, dus iedereen kon meedoen. Daar werd je nummer opgezet en het ging weer hetzelfde als de vorige keer. Haha toen de emmer omhoog werd gehaald, rende een krab zo snel weg dat niemand het nummer heeft kunnen zien. Hij rende van het plateau van de bar af, zo over het strand naar de zee. Die had behoorlijk haast. Hier werden wel ook 3 ronden gedaan, dus je had er iets langer plezier van. Hierna kon je meedoen met limbodansen, hoogspringen en bierpingpong.

Dinsdag was ik voor de eerste keer ziek op reis. Gisteren voelde ik me al niet zo lekker, maar nu had ik behoorlijke buikgriep. Dat is hier heel fijn, want als je naar de wc moet, moet je eerst een heel stuk door het bos lopen, dan naar een bovenverdieping in een houten hut en daar heb je dan wc’s die je niet kunt doortrekken, alleen zo’n gat (wel gewoon om te zitten, maar het valt gewoon in een bak). Dat is dus een hele fijne plaats om ziek te worden. Ik heb het ontbijt overgeslagen en heb geslapen tot 11.30 uur. Toen ben ik een beetje gaan lunchen, maar kreeg geen hap door mijn keel. ’s Middags ben ik met Rachael en Cassey gaan snorkelen en dat is hier echt prachtig. Allemaal mooie vissen en blauwe zeesterren. Michael is vandaag ook van het eiland weer vertrokken. ’s Middags ben ik nog een uur in de hangmat gaan liggen onder de palmbomen. ’s Avonds hadden Rachael, Cassey en ik ons ingeschreven om mee te gaan met de sunset tube cruise. We moesten ons eigen drinken kopen en dat ging in een koelbox op de boot. We gingen met 2 speedboten naar de andere kant van het eiland om 17.00 uur. Haha de speedboten zijn hier niet meer van de beste kwaliteit. Er zat een groot gat in de boot, dus onder het sturen moest de begeleider de hele tijd met een emmertje het water uit de boot scheppen. Aan de andere kant kregen we allemaal een dikke band waar we lekker mee op het water konden dobberen. Daar lagen we dan naar de zonsondergang te kijken in de zee met je koele drankje in je handen. Dat was 2 uur relaxen en lekker dobberen. Alleen toen het begon te schemeren lag je daar wel met een dubbel gevoel. Je weet dat er haaien zijn, maar omdat het donker werd, kon je niet meer het water inkijken. Dus je had geen idee wat er onder je zwom. Na 2 uur gingen we weer terug met de boten naar het eiland. We waren allemaal helemaal nat, maar we hadden geen tijd om ons om te kleden, dus moesten rechtstreeks door naar het avondeten, want dat was bijna afgelopen. We zouden 4 gangen krijgen. Ik heb de eerste gang gehad, heb hier 3 happen van gegeten en heb toen snel het restaurant moeten verlaten. Ik kon echt geen eten zien, ik voelde me echt slecht. Het was ook de eerste keer dat ik heimwee heb gekregen (na 3 maanden!). Maar als je ziek bent en dan lekker in een bos leeft, dan wil je gewoon naar huis. Ook al is het hier echt prachtig. Witte stranden met palmbomen en een helder blauwe zee. ’s Avonds was er nog een zang/dansshow door al het personeel, was heel erg leuk. Hierna mocht ik gelukkig bij Rachael en Cassey op de kamer douchen. Zij hadden een eigen kamer met badkamer, dus dan hoefde ik niet buiten tussen de beesten te douchen. Ondertussen was het toch alweer bijna 23.30 uur en ben ik gaan slapen.

Woensdag heeft de heimwee behoorlijk doorgezet en de buikgriep ook. Ik had bijna niet geslapen, en heb me de hele nacht k*t gevoeld. Overal waar je loopt heb je mensen om je heen, nergens kun je gewoon even alleen zijn. Ik moest mijn tas gaan inpakken, want ik zou vandaag weer naar een ander eiland vertrekken. Na het uitchecken ben ik nog even verder gegaan met foto’s uploaden, want we moesten wachten op de boot. Die gaat maar 1 keer per dag heen en terug naar alle eilanden. Cassey en Rachael gingen al eerder weg, omdat zij de boot naar het noorden moesten hebben en ik naar het zuiden. Toen we aan het wachten waren, begon het nog keihard te regenen. Het personeel kwam weer voor ons een vaarwel song zingen over dat we Mantaray in ons hart moeten houden en het prachtige eiland nooit zullen vergeten (alleen dan in de taal van Fiji). Ik vertrok samen met Francisca en Alena van het eiland. We gingen weer met kleine boten naar de open zee om naar de grote boot te gaan. Daar hebben we nog behoorlijk lang op moeten wachten. Ik moest 2.5 uur met de boot weer terug gaan om bij Bounty Island te komen. Daar weer hetzelfde verhaal met de boten. En er stond weer een welkomstcomité te wachten. Ik kwam aan met een jongen uit Taiwan en 4 Engelse meiden. We sliepen allemaal in dezelfde kamer met nog 5 mannen. We zijn samen gaan eten en daarna waren er nog spellen in de bar. Blijkbaar waren wij de enige gasten op het eiland. Dat is echt een raar idee.

Donderdag ben ik om 8.30 uur met de Engelse meiden gaan ontbijten. Zij zouden helaas vandaag het eiland alweer gaan verlaten. Na het ontbijt begon het te regenen en ben ik terug naar bed gegaan tot 12.30 uur. Ik voelde me nog altijd niet super, maar de heimwee was gelukkig wel weggetrokken. Ik ben samen met Lu (Lee echte naam Ulysses Lu) gaan lunchen en daarna van 13.00 – 18.00 uur aan het zwembad gaan liggen. Dat is hier echt heerlijk. Ze hebben hier een zwembad gemaakt voor de zee. Het waaide hier lekker hard, dus je voelde niet de hitte. Overdag komen hier heel veel dagtoeristen met de boot. 's Avonds ben ik naar de receptie gegaan om te vragen wanneer de volgende boot aan zou komen. Er komt geen boot meer vandaag zeiden ze. Oei, maar ik zie verder helemaal geen vrouwen zei ik. Dat klopt zei de man van de receptie. Jij bent vannacht het enige meisje op het hele eiland! Slik, ik moest dus ook slapen met 6 mannen op een kamer. Haha gelukkig waren ze wel allemaal even aardig. De Italiaan deed een dansje voor me aan het zwembad, Lu haalde drinken voor me, met de Brit heb ik ook veel gekletst en de Argentijn sprong het ’s avonds laat nog in het zwembad en kwam me daarna even lekker nat een knuffel geven om me nat te maken. Die Italiaan is trouwens gek. Zijn hobby is parachute springen en hij heeft al meer dan 14.000 sprongen gedaan over de hele wereld. Hij had ook al zijn spullen zelf bij zich. Met het avondeten hadden we een BBQ onder de palmbomen. We gingen allemaal samen eten. Ze maken gewoon extra een heel buffet voor maar 7 gasten. Het personeel ging nog een hele tijd voor ons zingen. Gisteravond trouwens ook. En zoals op elk eiland was hier dus ook een homo die echt de show maakt. Hij kon echt niet zingen, maar krijste overal bovenuit. Haha, Lu (met wie ik hier heel goed contact had. Ik dacht dat hij jonger was, maar hij is 31) zei op een gegeven moment dat ik de Nederlandse tante zou worden van zijn kindje. Ik zeg: "oh, ben je getrouwd?" "Ja." "En je hebt een kind?" Nee zegt hij. Ik kijk hem raar aan. Je vrouw is zwanger vraag ik. Ook nog niet. ”Ja, ik moet eerst mijn mannelijke plicht nog vervullen!” Haha, ik zou de Nederlandse tante worden van zijn kindje dat nog gemaakt moet worden! Hij was echt heel serieus. Ik zeg tegen hem, "dan mag je wel opschieten, want ik blijf maar 1 jaar op reis. Daarna ben ik weer thuis". Hij zei dat ik naar Taiwan moest komen en hij mij dan alles zou laten zien. Heel leuk natuurlijk, maar ik ken deze hele man pas 1 dag. Maar het zou wel een hele goede vriend kunnen zijn, dus wie weet. Later op de kamer zei ik tegen hem dat hij op mijn Nederlandse vlag moest tekenen. Hij heeft dat gedaan, haalt hij daarna zijn vlag uit zijn tas en moest ik daar ook mee op de foto. Ik heb nog niemand gezien met hetzelfde idee, super grappig. We hebben ons kapot gelachen. Ik had een jurkje aan zonder bandjes en met de foto maken leek het net alsof ik niks aan heb. Hij moet thuis heel wat uitleggen als zijn vrouw de foto’s gaat bekijken :p Ja zegt hij, ik zeg gewoon het enige wat dit meisje aanhad, was de vlag van Taiwan! Eerst vond ik het een heel raar idee met alleen maar mannen, maar het is allemaal enorm meegevallen en ik heb een super leuke avond gehad.