Noorder eiland Nieuw-Zeeland

7 januari 2014 - Auckland, Nieuw-Zeeland

Even een aantal verhalen snel achter elkaar, eindelijk weer tijd gehad. Nog niet alles kunnen bijwerken, maar de rest komt wel weer eens.

Dinsdag 7 januari begon onze tour met de Stray bus. Toen we om 07.00 uur op de lift stonden te wachten om naar beneden te gaan, gingen de deuren open maar de lift stond propvol. Ik kon op het moment niks zeggen, alleen maar hey, en wijzen. In de lift stonden een meisje en een jongen die ik eerder had gezien. Ik kon alleen even niet schakelen wanneer. Met de volgende lift ben ik naar beneden gegaan en het bleken een Nederlandse broer en zus te zijn (Patrick en Mariëlle) die ook met kerst in het hostel in Manly waren. Zo grappig om mensen in een ander land weer gewoon tegen te komen. Zij doen dezelfde tour als Mieke en ik. Na het uitchecken zijn we naar het kantoor van Stray gelopen waar de bus zou komen. Nadat we iedereen hadden opgehaald in Auckland (zo’n 53 mensen), zijn we naar het hoofdkantoor van Stray gereden waar we uitleg kregen over hoe alles in zijn werk zou gaan, zoals het boeken van de bus en de hostels. ’s Middags hadden we een supermarkt stop waar we een uur de tijd hadden om ook iets te eten. Om 14.30 uur kwamen we aan op de camping in Hahei waar we 3 uur vrije tijd hadden. Je kon eventueel een wandeling maken, naar het strand gaan of kajakken. Mieke en ik hebben even lekker gerelaxed en daarna zijn we nog een kleine strandwandeling gaan maken. Om 17.30 uur vertrokken we naar Hotwater Beach. Dit was echt heel erg raar. Het was op bepaalde plaatsen op het strand, 2x per dag op een bepaald tijdstip. Je moet het zand uitgraven en het water dat eronderuit komt is echt kokend heet. Hier was het ook erg druk. Iedereen stond met een schep plaatsen te zoeken waar je overal het warme water kreeg. Heel leuk om te zien hoe iedereen daar ligt. Hierna zijn we teruggegaan naar de camping en hebben we met de hele groep geld bij elkaar gelegd zodat de buschauffeuse Motors eten voor een BBQ voor ons kon kopen. We moesten allemaal helpen, dan zou het sneller gaan. Ik heb een hele tijd vlees staan bakken eer ik zelf kon gaan eten. Het was een hele gezellige avond en het bleek dat er veel Nederlanders in Nieuw Zeeland zijn.

Woensdag hebben we bijna de hele dag in de bus gezeten. We moesten rijden van Hahei naar Raglan. Hier eenmaal aangekomen, kon je eventueel een uur surfles krijgen, maar het was helemaal niet warm. We gingen slapen in een soort bungalowpark tegen de bergen aan gebouwd. Ik heb met Mieke nog even rondgelopen in het park en we zijn naar een uitkijkpunt geweest waar je heel ver uitzicht had. Daarna heb ik nog heel even lekker een dutje gedaan, want ik was helemaal kapot van het in de bus hangen. ’s Avonds zijn we in de gemeenschappelijke ruimte lasagne gaan eten. Daarna zijn we lekker naar de kamer gegaan en hebben we een filmavond gehad.

Donderdag zijn we naar de Waitomo Caves gegaan. Hier kon je uit verschillende excursies kiezen wat je wilde doen. Ik had besloten om het blackwater rafting te gaan doen. We gingen met een busje naar het startpunt waar we zo’n duikerpak, een dikke jas en laarzen aankregen. Daarna moesten we een stukje lopen door het weiland naar een gat in de grond met een hele lange steile ladder. Hier moest je voorzichtig vanaf klimmen en je in alle mogelijke bochten wringen om door een smal gat naar beneden te komen. Ik zat dus bijvoorbeeld half vast met mijn kont, je moet je dan een beetje draaien en met je armspieren naar beneden laten zakken, anders zitten je schouders weer vast. Voor deze hele excursie moest je dus echt geen claustrofobie hebben. Eenmaal beneden moest je je lampje aanmaken en een stuk door het water lopen. Het was echt pikkedonker in de grot. Als iedereen zijn lamp uit deed, zag je op het plafond allemaal glowwormen (gloeiwormpjes) zitten. Dit zijn kleine wormpjes en het licht dat je ziet is eigenlijk de stront van de beestjes. Daar moet je dan maar even niet aan denken. Verder lijkt het echt een prachtige sterrenhemel. We moesten hele stukken door het water lopen in het donker, over allemaal hoge rotsen klimmen, door smalle doorgangen kruipen en hopen dat je geen spinnen tegenkomt. Ze hadden ervoor gewaarschuwd, maar omdat je er nog geen had gezien, was het nog niet zo erg. Totdat er in een keer een op een rots zat, aaahhh die zwemmen dus echt in dat water en je ziet helemaal niks! Dadelijk kruipt er een in mijn laars! Oké, weer proberen niet aan te denken. Op een gegeven moment lagen er allemaal zwembanden klaar en moesten we in een rijtje achter elkaar gaan hangen. Ik was als eerste en een van de gidsen pakte mijn voeten beet en ging lopen. Zo werden we met z’n alle voortgetrokken in het donker, want we moesten onze lampen uit doen. Het leek net alsof je in een waterpark door een glijbaan ging in het donker met allemaal lichtjes op het plafond. Het was wel even lekker relaxed. Chris (nl jongen) begon al liedjes te zingen, dus we hadden ook nog muziek :p. Normaal gesproken deed je het grootste gedeelte lopen met je kleine lampje op je helm aan. Maar bij een stuk, moesten we elkaar allemaal vertrouwen. We gingen in de polonaise achter elkaar lopen en alle lampen uit. Dit is best eng, omdat je over allemaal rotsen moet lopen en je dus ook fout in een gat kunt stappen. Onderweg hebben we ook een pauze gehad waar we warme limonade kregen te drinken die de gidsen bij zich hadden en een chocolaatje. We hebben nog een keer op banden gelegen in het water en zijn uiteindelijk bij het eindpunt uitgekomen. Het was een hele vermoeiende morgen, omdat je alleen maar aan het klimmen en bukken bent. Maar het was fantastisch!!! Toen iedereen klaar was, zijn we vertrokken naar het Maori-dorp Mourea. Hier gingen we bij lokale bevolking (de Maori’s) op bezoek in hun grote huis. Eerst kregen we te horen hoe alles in z’n werk ging. Toen we binnenkwamen moesten we allemaal in rijen achter elkaar gaan zitten. Je schoenen moest je buiten voor de deur neerzetten. De jongens zitten op de voorste rijen, omdat ze de meiden moeten beschermen. De familie werd voorgesteld en daarna moesten wij iedereen een hand geven en 2 keer met de neuzen tegen elkaar stoten. (ik ben blij dat we dit niet in nl hoeven te doen, want het zou gênante momenten kunnen opleveren). Hierna konden we naar een andere ruimte gaan waar we fruit en koekjes kregen. ’s Avonds kregen we eerst een zang/dansshow te zien die de mensen voor ons deden, daarna moesten de jongens in de slaapzaal een dans gaan leren en wij moesten met alle meiden in de eetzaal. We kregen van zo’n ballen aan touwtjes in de handen en hiermee moesten we een dansje en een liedje gaan oefenen. Daarna moesten we voor elkaar gaan optreden. Bij de dans van de jongens, worden ook heel veel gekke gezichten getrokken en steken ze de tong uit. De meiden wonnen, dat betekende dat de jongens 's-avonds moesten afwassen. Hierna konden we gaan avondeten. We sliepen met alle 50 personen samen in een kamer op matrassen op de grond in slaapzakken. Daar lig je dan in het huis van de bevolking met alle foto’s aan de muur van de meesters die gestorven zijn. Hier mochten we ook geen foto’s van maken. Wij zijn nu familie van deze bevolking. Ze zeggen als wij over 10 jaar hier ooit terug zouden komen, dan kunnen we vertellen dat we de rituelen hier hebben gedaan en dat we nu bij de familie horen, dit is voor de rest van je leven. In de kamer deed een vrouw nog oude verhalen vertellen. Hierna ben ik nog buiten gaan zitten en zaten we met een groepje (met veel Nederlanders) liedjes te zingen tot laat in de nacht.

Vrijdag moesten we weer vroeg opstaan en ontbijten. We moesten deze familie helaas gaan verlaten. Je kon weer voor verschillende excursies kiezen, maar dat heb ik vandaag niet gedaan. We zijn naar Rotorua gegaan en daar ben ik met Mieke, Patrick en Mariëlle eerst lekkere warme chocomel gaan drinken in een café. Daarna zijn we naar het Kuiran park gegaan waar je heel veel zwavelbronnen had. Jemig wat een stank, alsof er allemaal stinkbommen zijn ontploft met de geur van verrotte eieren. Het was wel heel speciaal om te zien, het was echt op heel veel plaatsen.  ’s Middags zijn we naar Lake Aniwanua gegaan, hier gingen we weer bij lokale bevolking slapen die een heel klein vakantiepark hadden aan het water. Onderweg hiernaartoe hebben we nog een kleine wandeling gemaakt met een man door het bos om naar muurschilderingen te kijken. De tweede stop was bij een waterval. ’s Avonds kregen we echt een heel uitgebreid buffet en heerlijke toetjes. Toen iedereen helemaal vol zat, kregen we te horen dat al het eten dat over was naar een lokale school gaat. We hebben alles in lunchboxen moeten inpakken, nu voelde iedereen zich een beetje schuldig dat we zoveel hadden gegeten. Maar als ze dit vooraf zouden zeggen, zou niemand meer eten. We hebben met z’n allen opgeruimd en ’s avonds werden er buiten weer verhalen verteld en konden we allemaal vragen stellen.

Zaterdags moesten we al om 07.00 uur vertrekken. We gingen naar Taupo, hier deden heel veel mensen skydiven, dus ik heb met Mieke en Mariëlle 2.5 uur in een café gezeten op Wi-Fi. ’s Middags gingen we richting onze slaapplaats. Die lag helemaal in de bergen. Je kon verschillende activiteiten doen, ook bijvoorbeeld op geiten gaan schieten. Ik had gekozen om te gaan kleiduivenschieten. Willem (Nederlander) en ik waren een team en de Ierse tweeling was een team. Verder deed niemand dit. Je had 2 rondes, eerst 5 keer om in te schieten en daarna 5 keer voor de echt. Ik had van de 10 keer er 6 afgeschoten. Willem en een van de meiden waren echt heel goed. Er was uiteindelijk een gelijke stand. Het was wel heel raar om te doen, omdat waar je naartoe schiet je ook gewoon de konijntjes ziet huppelen. Stel je voor ik raak een konijn i.p.v. van dat ding :S. ’s avonds was er nog een kampvuur en je kon hier i.p.v. met pijl en boog schieten, met een echte bijl gaan gooien op zo’n bord. Wij hadden alleen pech met onze kamer. Toen we hier aankwamen, begon iedereen te rennen om samen met elkaar op een kamer te slapen. Uiteindelijk hadden we een kamer gevonden en er stond maar 1 tas in de kamer, dus wij waren met 5 meiden (Annie uit Engeland, Serena, Isabelle, Mieke, en ik Nederlanders) helemaal blij dat we samen konden liggen. Toen iedereen z’n spullen had neergelegd gingen we eigenlijk eens kijken van wie die tas zou kunnen zijn. Net op dat moment kwam de Italiaanse man van in de 70 bij ons de kamer binnen lopen. Hij zat ook bij ons in de bus. We keken elkaar allemaal aan en wisten dat we nu niet meer weg konden vluchten, shit. Die man zal het geweldig hebben gevonden met 5 jongen meiden op een kamer. Toen ik ’s avonds de kamer binnenkwam, zat hij op z’n laptop Mama Mia te kijken en met zijn koptelefoon op was hij helemaal aan het meezingen, haha. Ach ja, het was maar voor 1 nachtje.

Zondag konden we alweer om 05.00 opstaan, want we moesten weer vroeg vertrekken. Jaja, vermoeiend hoor, al dat reizen, haha.  We gingen naar Nationaal Park waar we zouden overnachten. Vandaag kon je een hele heftige wandeling van 8 uur naar de vulkaan gaan maken. Alleen hiervoor ben ik al naar Nieuw-Zeeland gekomen. Ik had gehoord dat je ook met een bus naar boven kon gaan en dat je nog maar een uur hoefde te wandelen. Dit bleek dus niet met Stray te kunnen, dus ik kon deze wandeling helaas niet maken i.v.m. mijn wond. Hier baalde ik ontzettend van. Mieke en Isabelle gingen deze wandeling ook niet maken. Het regende toen iedereen begon. Wij zijn alvast naar het hostel gegaan. Hier hadden we alweer de pech dat we nu met de 57 jarige Fransman op de kamer lagen, deze rook niet bepaald fris. Het was voor ons een rustige dag. ’s Avonds zijn we met een hele groep bij Chris op de kamer gaan zitten.

Maandag 13 januari ben ik alleen gebruik gaan maken van het ontbijtbuffet, verder wilde niemand. Daarna zijn we vertrokken naar Wellington. Hier kwamen we om 15.00 uur aan en zijn we met een hele groep naar het museum geweest. Hier had je echt heel veel verschillende dingen, niet alleen maar kunst. Je kon bijv. ook in een kamer gaan staan waar je een aardbeving kon voelen, deze zijn er in Nieuw Zeeland namelijk heel erg veel. Hierna moesten we afscheid nemen van Serena, zij bleef hier achter om vrienden op te zoeken. Ik ben met een paar mensen pizza gaan eten en daarna ben ik met Jesse en Chris naar de bioscoop gegaan. We gingen naar deel 2 van The Hobbit. In deze bioscoop is de echte première van de film geweest, omdat deze in Nieuw Zeeland  is opgenomen. Het was een hele grote bioscoop, zoals in Nederland een theater eruit ziet. Hele luxe stoelen en op elke stoel stond de naam van de bekende persoon die daar bij de première had gezeten. In de bioscoop kwamen we nog een Nederlandse jongen tegen uit onze bus. Na de film hebben we hier nog een hele tijd foto’s gemaakt. We liepen langs alle stoelen om bekende spelers te vinden. Ik was op zoek naar de stoel van Orlando Bloom en de jongens naar iemand anders. Uiteindelijk riep ik dat ik hem had gevonden. De jongens helemaal blij, maar ik bedoelde mijn stoel van Orlando Bloom haha. Echt heel speciaal om deze film hier gezien te hebben. Het was een gezellige avond.

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s