Cairns & Cape Tribulation

Zaterdag waren we naar de winkels en het strand geweest. Er was markt in Manly, dus dat was wel leuk om daar even heen te gaan. ’s Middags begon het een beetje te regenen en hadden we met nog een paar mensen in de woonkamer een film gekeken. Er waren nog verschillende etenswaren die op moesten en we hadden toastjes gemaakt. Omdat we zo veel toastjes hadden gegeten bestond ons avondeten uit twee gekookte eitjes.

Zondag was meer een dag van verplichtingen. We hadden heel lang met Muriël gepraat van Australian Backpackers over wat onze plannen waren. Zij had ons een beetje meegeholpen met puzzelen en daarna hebben we samen bekeken wat we het beste konden doen. ’s Middags had ik eindelijk voor een keer een redelijke internetverbinding, dus toen heb ik weer eens wat foto’s op internet gezet.

Maandag waren we eerst naar het postkantoor gegaan. We hadden met Manisha en Annemiek afgesproken bij de Australian Backpackers lounge in Sydney op de Wiliamstreet. Daar zou ook nog post van de bank voor mij liggen. We waren om kwart voor 12 in Manly vertrokken. Eerst met de ferry naar de stad en daarna zou het nog even wandelen zijn. Nina had op haar gsm de gps aanstaan en zo zijn we begonnen met de wandeling. We hadden geen zin in de bus, dus we dachten even lekker een beetje sportief doen. Onderweg kwam ons, na een tijdje, niets meer bekend voor, maar we waren ook pas één keer in de lounge geweest. We zullen wel van een andere kant komen, dachten we. We vonden het na een uur wel erg ver lopen, maar de gps gaf het aan, dus het zal wel kloppen. Na dik 1,5 uur kwamen we aan in een heel klein straatje: WILIAMSTREET!!! Er zat een ouder vrouwtje op een stoeprandje voor haar deur naar ons te kijken en zag dat er iets niet klopte. We zijn op zoek naar het grote Coca Cola bord (in de Wiliamstreet waar wij moeten zijn hangt een reuze reclamebord, dat iedereen kent). Het vrouwtje begon te lachen. Dat is helaas niet deze Wiliamstreet. Die is een heel stuk terug. Een andere vrouw kwam helpen en wees ons de juiste weg. De mensen waren hier echt super aardig. Vorige week wisten we de weg ook niet. We wilden met de bus naar het station. We wachtten in een bushokje zoals je die ook bij ons hebt, maar er kwam maar geen bus. Na een tijdje hadden we aan een jongen op een skatebord gevraagd welke bus we moesten hebben. Hij is zelfs met ons een heel blok meegelopen en heeft het aangewezen. Wij zaten blijkbaar bij een halte van een of andere attractie te wachtten. (Als je dat toch in NL aan een jongen vroeg, zou hij je toch het liefst de verkeerde kant opsturen). Uiteindelijk moesten we dus nog een heel stuk teruglopen naar de Wiliamstreet waar we om 15.00 uur eindelijk aankwamen. Ik had mijn post opgehaald en we hadden nog even met de meiden gekletst. Daarna waren we het laatste stuk met de metro gegaan omdat ik het echt helemaal had gehad met wandelen. Toen weer met de ferry terug naar Manly en daar hadden we eindelijk voor de eerste keer frietjes bij de Mc Donald’s gegeten.

Dinsdag 24 september hadden we eerst uitgecheckt in Manly, weg uit ons thuis. Eerst van iedereen die er nog was afscheid genomen. En daarna helemaal bepakt en bezakt richting het centrum van Manly gelopen. We moesten nog naar de bank, want mijn post was een nieuwe pinpas, terwijl die van mij het gewoon nog deed. Dus daar ben ik voor niets naar toe geweest. Was een foutje van de bank. Daarna nog een paar uurtjes buiten op de bankjes gezeten totdat we naar de bushalte zijn gegaan waar we opgehaald zouden worden. We hadden maandag de shuttleservice gebeld. Als er op de laatste dag nog plaatsen over waren dan kon je voor 16 dollar naar het vliegveld worden gebracht. Dit was gelukkig het geval, dus we zouden bij de ferry opgehaald worden. Dit is nog goedkoper dan met het openbaar vervoer. Om half 1 kwam ons taxibusje. Wij dachten dat die dus helemaal vol zou zitten, maar hij was helemaal voor ons twee alleen gekomen! Perfect! Op het vliegveld zaten Manisha en Annemiek al te wachten. Even later konden we gaan inchecken. We waren nog een hapje gaan eten en toen konden we al het vliegtuig in. Het was maar 3 uurtjes vliegen, dus dat was goed te doen. Om 18.45 uur zijn we geland in Cairns. Hier was het gelukkig heel wat warmer. Hier hadden we nog een uur op de bus moeten wachten die ons naar het hostel zou brengen. We hadden geboekt bij hostel Global Central. Een heel groot hostel met meer dan 55 kamers. Daar had je dan op de gang één grote badkamer en wc’s voor een hele verdieping. Hier werd het wel goed schoongehouden. In Manly werd er maar 1x in de week gepoetst. ’s Avonds zijn we nog even naar de Mc Donalds geweest om op internet te kunnen.

Woensdag waren we eerst naar Peter Pan geweest, dit is een soort reisbureautje waar je ook uitstapjes kon boeken en campers kon huren. We hadden daar een paar uur gezeten en uiteindelijk een camper gehuurd voor 5 weken. Met de uitstapjes wilden we nog even wachten omdat dat weer zo’n 1000 dollar zou kosten. Twee grote uitgaven op één dag was ons een beetje teveel van het goede. Daarna waren we eerst even wat gaan eten en ’s middags zijn we nog naar een ander bureau geweest. Ook daar hadden we weer een paar uur gezeten en werden de prijzen al iets lager. Terwijl we bij Peter Pan een Nederlandse vrouw hadden, die ons garandeerde dat het goedkoop zou zijn bij hun, nou nou. Toen we klaar waren met alle info  was het al weer 18.00 uur. De hele dag bezig geweest met alleen maar puzzelen.  ’s Avonds konden we bij het hostel eetbonnen kopen voor 6,50 dollar, waarna we bij een restaurantje zijn gaan eten. Je kon dan gewoon uit het hele menu kiezen wat normaal 13 dollar kostte, en hierbij kregen we nog een gratis drankje. Hier hadden we echt heel lekker gegeten. Ik had lekkere kipfilet met daarover gebakken tomaat. Dat was me goed bevallen.

Donderdag hadden we besloten de excursies te boeken, maar wel via Australian Backpackers. We hadden Muriël alles doorgegeven en zij is gaan kijken wat voor ons het goedkoopste zou zijn. We hadden het via Mathijs, een Nederlander die via de telefoon Woodduck trave (ook zo’n bureautje) had geboekt. Dat scheelde ons gewoon weer 250 dollar. Daarna zijn we nog naar Peter Pan geweest om de camper te betalen en even op internet te gaan. Ook hadden we vandaag voor de eerste keer de was in de wasmachine gedaan. Het rook lekker, maar je moest niet kijken hoe het eruit komt. Maar ja, we zijn backpackers, dus we moeten proberen om niet op de vieze dingetjes te letten. ’s Middags waren we nog naar de Lagoon geweest in Cairns. Eerder hadden we hier gewoon nog geen tijd voor gehad. We waren hier een uurtje op het gras gaan liggen en daarna waren we alweer bij P.J.’s gaan eten voor  6,5 dollar. ’s Avonds konden we helaas de tas gaan inpakken.

Vrijdag waren we vroeg opgestaan om de tas verder in te pakken, en daarna hadden we ons uitgecheckt. Daarna waren we nog snel naar het internetcafé en de bank geweest. Daar gingen we dan met onze joekels van tassen, die steeds zwaarder werden i.p.v. lichter. Ik zat nu al op 26 kilo met twee tassen samen, vraag me niet hoe, want ik heb behalve zonnebrand crème en één lichtgewicht strandlaken helemaal niets gekocht. We moesten best ver lopen naar waar we de camper konden ophalen. Onderweg werden we nog door Australiërs aangemoedigd. Nou, daar hadden we niks aan. Ze zouden toch zo vriendelijk zijn, dat ze je vaker een lift gaven? Die konden we nu wel gebruiken in plaats van een ‘zet hem op meiden’! Nadat we de camper hadden opgehaald, waren we eerst boodschappen gaan doen. We gingen vandaag naar Cape Tribulation, helemaal naar het noordoosten van Australië waar je helemaal niets hebt. Het is een regenwoud waar alle elektronische en mobiele apparatuur niet meer werkt. Dus nog even snel spullen inslaan. Daarna begon onze reis met de camper. Eerst hadden we 1,5 uur gereden naar de ferry en daar waren we overgestoken. Het was maar 200 meter over het water, maar daar stonden overal borden zoals: pas op krokodillen en borden met allemaal andere beesten erop. Hierna hadden we nog 1,5 uur door de jungle gereden. Er was ook maar één weg en verder helemaal niets. We hadden ook een Kasuaris gezien. Het is een soort grote struisvogel met een blauw/rode kop. Verder had ik alleen van een afstand een rode slang gezien. Ze hadden ons heel erg gewaarschuwd voor de spinnen. Je wist nooit hoe het weer op dat moment ter plaatse zou zijn, maar soms zaten de spinnen echt overal. Dit hadden ze ons op beide boekingskantoortjes gezegd. Annemiek en ik waren allebei panisch hiervoor en de andere twee een beetje. Gelukkig hadden we er geen gezien. Ik durfde daar niet buiten te douchen. Om 16.00 uur hadden we eindelijk een camping gevonden. Op straat stond aangegeven dat ze vol waren, maar we hadden het toch geprobeerd. Het meisje zei dat ze altijd twee plaatsen als reserve vrij hielden, omdat er toch nog vaker mensen kwamen net voordat het donker werd en er verder geen slaapplaatsen meer te krijgen zijn. Daarom was het wel peperduur. 68 dollar voor een nachtje. Het was gelukkig wel een verzorgde camping. We waren nog even naar het strand gegaan, want daar lagen we meteen aan. En ’s avonds hadden we de hele camper omgebouwd tot een slaapkamer. Als je boven sliep kon je je niet veel bewegen omdat je je anders tegen het dak stootte. Ook het naar boven klimmen valt nog vies tegen als er 2 mensen onder liggen te slapen. Maar daar werd je aan gewoon.

Zaterdagmorgen zijn we om 5.00 uur opgestaan om naar de zonsopgang te gaan kijken. Die zou rond deze tijd opkomen. Daar gingen we met onze strandstoeltjes onder de arm en met een zaklampje door de bosjes naar het strand. Onze buren waren een hele groep Duitsers. Die waren blijkbaar ook door ons wakker geworden en waren ook gaan kijken. Het was helaas een beetje bewolkt, dus we waren al aan het balen. Hoe later het werd, hoe meer mensen kwamen kijken. Uiteindelijk kwam dan toch rond 6 uur de zon op uit de zee. We waren toch al wakker dus zijn we na het ontbijt meteen vertrokken. We waren langs een paar strandjes gereden om even van het uitzicht te genieten. Daarna weer met de ferry terug en ons doel was vandaag om naar de watervallen te gaan van Milla Milla. We hadden vandaag uiteindelijk 8 uur gereden en zijn naar drie mooie grote watervallen gaan kijken. Zodra het 4 uur was, moesten we weer snel opzoek naar een camping. Omdat Manisha en ik maandag gaan raften, en we op een bepaalde plaats moeten zijn, waren we meteen doorgereden naar Mission Beach. We waren eerst bij een camping gaan vragen wat de prijs was, maar dat was weer 79 dollar per nacht, die gekken. Hier zijn nu blijkbaar ook de schoolvakanties begonnen, dat hadden ze ons ook even mogen vertellen. Wij dachten goedkoop uit te zijn met onze camper. Daarna hadden we een camping gevonden voor 24 dollar per nacht. Nouja, we moeten hier toch 3 nachten blijven, dus hadden we dat maar meteen vastgelegd. Eerst voor één dag, want ze had alleen nog maar plaatsen zonder stroom. Daar zaten we dan met onze ham die we eindelijk eens hadden gekocht voor 10 dollar met nog andere etenswaren. Hier hadden we helaas veel van kunnen weggooien omdat het niet meer goed was zonder koeling. Hier op deze camping merkte je dus ook meteen echt het verschil. Verschrikkelijk vieze douches en wc’s. De padden sprongen buiten rond en er waren kakkerlakken, sprinkhanen en kevers waar je u tegen kon zeggen. Ik was ook echt helemaal lek geprikt door de muggen. Hier was geen verlichting en geen stroom, dus vanaf half 6 zat je al in het pikkedonker. Waar waren al die backpackers? Hier was helemaal niks te doen en er waren alleen maar gezinnen en ouderen. Die gaan toch niet bij die dure camping slapen nam ik aan. We hadden nog gekookt, mijn lekkere schelpjespasta met tonijn, maar dat werkte ook niet echt met maar 1 pannetje. Het werd ook super heet in de camper. Gisteren hadden Nina en ik onder geslapen dus vandaag moesten wij boven slapen. Wat een ramp. Je kreeg het daar gewoon super benauwd omdat kleine ruimtes echt niets voor ons zijn. Je had maar één klein dakraampje en één klein raampje aan de zijkant dat open ging. En bewegen moest je vooral niet doen, want dan kiepte de camper bijna om, zo leek het wel. Ook zo fijn om ’s nachts naar de wc te gaan. Manisha en Annemiek lagen omgedraaid te slapen, dus toen wij in het donker omlaag wilden kruipen moesten we maar via het aanrecht en de stoelleuningen naar onder proberen te glijden. Daar gingen we met onze zaklampjes. Maar ook dat hebben we weer overleefd.